Bez okularów

„Wielka jest bowiem potęga Pana i przez pokornych bywa chwalony” 

(Syr 3,20)

Siedzę w samochodzie, na parkingu przed jednym z centrów handlowych. Pierwsza myśl – idź wypij kawę, pochodź po sklepach… Druga – bardziej zrównoważona – odpuść – będziesz potykać się o ludzi, a i tak nic dla siebie nie wypatrzysz. No dobra. Czuję się trochę, jakbym była zamknięta, prawie ubezwłasnowolniona... Będę tak siedzieć jeszcze blisko godzinę.

W tym miejscu – patrząc czysto po ludzku – powinnam zacząć marudzenie przeplecione serią przekleństw. Nic z tego. Wzięłam telefon – kilka zaległych smsów do odpisania, Facebook z nowymi powiadomieniami, poczta… Nie, to nie było to. Otworzyłam Pismo i pierwszy wylosowany fragment, to właśnie Mądrość Syracha 3, 20. Wow, Panie, czyżbyś dał mi ten czas, bym Cię uwielbiała? Tak, poprzez to, że uszkodziły mi się okulary, mrużąc oczy i czekając w samochodzie na ich naprawę – dostałam czas na modlitwę. Czas, którego dziś dla Boga miałam wyjątkowo mało i „przypadek” sprawił, że musiałam się zatrzymać, zwolnić w połowie dnia. Ty Panie masz moc! Jestem w szoku i wielki szacun dla Boga za pomysłowość! To niby takie proste i oczywiste – czytanie Słowa, a w pędzie dnia potrafi sprawić wiele trudności. Już przy pierwszej kawie, chwilę po godzinie 5 rano wpadam w ciąg zajęć różnych – ważnych i najważniejszych na świecie, by dopiero chwilę przed północą zwolnić, a coraz częściej okazuje się, że Bóg jest zazdrosny i swoimi sposobami pokazuje mi: weź wyluzuj, nie siłuj się z tym sama, oprzyj się na Mnie w ciągu swojego dnia…”. Tak, to prawda, świat nie zawala się nawet wtedy, gdy ja nie biorę w nim udziału tak jak „powinnam”.

Dziś okazało się, że bez okularów zobaczyłam więcej niż w nich. Dziękuję Ci Panie, że w tym szybkim tempie dnia, Ty pokazałeś mi, że zawsze czekasz…, że pragniesz relacji. To bardzo cenna lekcja pokory.